METHİYE, övgü; özellikle ümmet çağı Divan Edebiyatı’nda güç, zenginlik, etki ve söz sahibi büyüklere yaranmak, onların bağışlayacağı caizeleri elde etmek için yazılan şiirlerin (içerik) adı. Kasidenin ana bölümü olabileceği gibi mesnevi, gazel, terkibibent ve terciibent biçiminde olabilir. Ama Cahiliye Çağı’ndan gelen bir gelenek tutumuyla daha çok kaside yapısındadır. Dilin bütün önadlarının (sıfat) gerekli gereksiz kullanılabileceği bir abartma (mübalağa) tutumu içinde söz konusu edilen kişi ölçüsüzce övülerek şiirde dalkavukluğun yazılı örneği verilmiş olur. Günümüz edebiyatlarında yalnızca şairin inanç ve sevgi odaklarında büyüyen, karşılıksız, içten şiirlere dönüşmüştür.
