SADABAT PAKTI, 1937’de Türkiye, Irak, Afganistan ve İran arasında imzalanan saldırmazlık paktı. Atatürk’ün uluslararası ilişkilerde izlemekte olduğu politika, iki savaş arası dönemde kendisini, büyük devletlerin yayılma politikasına karşı, komşu ülkelerle dostluk ve işbirliğine dayalı bir kuvvetler dengesi oluşturmak biçiminde gösterdi. Bu yöndeki politikanın bir sonucu olarak 1934’te Atina’da Türkiye, Yunanistan, Yugoslavya ve Romanya arasında Balkan Antantı olarak adlandırılan savunma sistemi oluşturuldu. Ancak bu dönemde Mussolini İtalyası’nın izlemekte olduğu yayılmacı politikanın bir sonucu olarak Habeşistan’a yönettiği saldırılar, Faşist İtalya’yı Ortadoğu için önemli bir tehdit öğesi durumuna getirdi. Böylece bu bölgede ortak bir savunma sisteminin oluşturulması zorunluluğu doğdu. Sadabat Paktı bu koşullar altında 8 Temmuz 1937’de Tahran’daki Sadabat Sarayı’nda bir araya gelen bu dört devletçe imzalandı. Bu paktın içerdiği hükümlere göre, devletler birbirlerinin içişlerine kanşmayacaklarına; ortak sınırlarına saygı göstereceklerine; aralarında uyuşmazlık ortaya çıkması durumunda sorunu Milletler Cemiyeti’ne götüreceklerine; birbir-birlerine karşı zora başvurmayıp, bu konuda Balkan Antantı’nda yer alan hükümlere uyacaklarına; ortak çıkarların sözkonusu olduğu uluslararası anlaşmazlıklarda birbirlerine danışacaklarına, birbirlerine hiçbir biçimde saldırı düzenlemeyeceklerine ve saldın amacı güden hiçbir siyasal birliğe katılmayacaklarına ilişkin olarak güvence verdiler. İmzalanan bu paktın süresi beş yıl olarak belirlenirken bu sürenin bitiminde kendiliğinden uzayabileceği de öngörüldü. İmzacı ülkelerden hiçbirinin üyelikten resmen çekilmemesine karşın İkinci Dünya Savaşı ve sonraki dönemde bu pakt işlerliğini yitirerek kendiliğinden geçersiz duruma geldi.
